martes, 10 de abril de 2012

O ‘malestar cómico’ de Galicia ( Manuel Rivas )


Dario Fo estabeleceu unha especie de lei de correspondencia entre o poder político e o humor do país. Canto máis autoritario o poder, máis triste está o país. E engadía o gran cómico e dramaturgo italiano, premio nobel de Literatura en 1977: “Rir é o trazo máis alto da nosa especie, o verdadeiro Misterio bufo da Humanidade”. En Galicia, agora, está a ocorrer algo inquietante. A guerra do Goberno contra os cómicos. O ofuscamento dun alcalde contra un pallaso. Estamos ante o avance autoritario da tristura?
Alédame que Leo Bassi encontrase por fin un lugar para actuar en Santiago. O que se gastou en contedores culturais, mesmo unha Cidade da Cultura, e agora resulta que non hai sitio para un pallaso. Bassi tiña xa acordado o Teatro Principal, propiedade do Concello, pero a autoridade local, con desculpas absurdas e peor estilo, deixouno sen escenario. En realidade, un veto, unha censura, unha arroutada inquisitorial. Cómpre aclarar, porque xa roncha a leria das subvencións, que o Concello non puña un peso. E ademais vai o alcalde e solta: “A mi Leo Bassi me produce especial repugnancia”.
Está ben que a xente sexa ambiciosa no seu mester, pero ás veces pérdese por unha ambición esaxerada, desmedida, cósmica. A cousa do alcalde xa ficara en alcaldada, pero o señor Conde Roa quixo ir máis alá do Milladoiro e Lavacolla, transcender o local. Acadar unha alcaldada universal. E conseguiuno. Abofé. A estas alturas o caso debe andar xa nos informativos de Al Jazzira.
Leo Bassi é un pallaso. Un cómico. O alcalde de Santiago non é un pallaso. Nin un cómico. Podería selo, non sei, non é oficio doado. Mais é o alcalde de Santiago. Algo importante. Mesmo, se queren, moi importante. Santiago de Compostela é un lugar ben sinalado no mapamundi. Cimentado e cicelado en pedra sublime. Eu non digo que o alcalde de Santiago teña tamén de ser de pedra sublime. Será humano. Errar humano est. Pero o que non pode ser función de alcalde é dar a volta ao mundo por emendar e escornar cun cómico. O alcalde ha de ter conta do alumeado, mais non causar o irse da luz. Ha de ter conta dos sumidoiros, mais non ateigalos coa enxurrada. Ha de ter conta do Teatro Principal, mais non levarse a chave. En resume, non é cousa do alcalde quitarlle o pan a un pallaso. Competir cun cómico.
Se un alcalde de Santiago, ou calisquer político con vara de mando, non entende isto, a necesidade do pallaso, a liberdade do cómico, o santo espírito do spiritus risende, pois non entende nada. No pazo de Elsinor non daría nin para pantasma.
Mais a culpa non é toda del. A culpa é de que vivimos tempos en que non se respectan os oficios e os mesteres. Se un alcalde non se decata de que turrando contra un cómico está facendo o parvo é porque xa non hai respecto nin polos alcaldes, nin polos cómicos nin polos parvos. Cadaquén ten o seu sitio, pero Conde Roa, en vez de concentrarse na súa nobre función, que é administrar o concello, pois quere todo. Quere facer de pallaso. E acaba facendo tamén o parvo.
Cal é a primeira manifestación de intelixencia nunha crianza humana? Sen dúbida, o riso. O aceno do primeiro riso. Cando nacía ese primeiro sorriso no meniño ou meniña do berce, na mitoloxía popular atribuíano a un efecto do trasno meniñeiro. A crianza que sorría, vía o trasno, mais para os adultos era invisíbel. Así que o trasno meniñeiro era o primeiro cómico, mais tamén, por dicilo así, o anxo da intelixencia. O Espírito Santo como un spiritus ridens. O espírito do riso. Ese espírito pousou no rostro do profeta Daniel, no Pórtico da Gloria. Un riso único na arte. E quen sería o mestre canteiro, senón un trasno meniñeiro? Hai oitos séculos e pico. O mestre está alí, no Obradoiro, coa maza e co cicel mirando a pedra, e por alí que pasan os de Mofa e Befa ou os de Chévere ou Carlos Blanco ou Cándido Pazó, contando picardías, e entón o mestre olla a pedra e a pedra olla o mestre, e aí naceu o sorriso de Daniel.
O medio ambiente non é bo para os trasnos meniñeiros. Freud escribiu sobre “o malestar da cultura”. Ademais de cultural, o noso é un malestar cómico, que é unha das peores doenzas. Sabemos que o humor adoita nacer como esconxuro da dor. Canto máis fonda é a dor, mellor escancia o humor. Aínda está por facer unha historia do mester cómico en Galicia, que é unha historia de moito humor e de moita dor. Eu a esa historia poríalle de limiar un dos poemas máis felices dos Cantares Gallegos, de Rosalía de Castro, quen, por certo, foi cómica antes que poeta. Ese poema de esmorga e erotismo onde se fala do “rir toleirón”: “Relouca de arriba, relouca de abaixo, / iñamos, viñamos i o bombo... pon... pon”.
A Rosalía, moza ou vella, tampouco a deixarían entrar no Salón Teatro, de xestión pública, dependente da Xunta, para celebrar o Día Mundial do Teatro, como pretendeu este luns a Asociación de Actores e Actrices de Galicia. Tiveron que facelo na rúa, nunha manifestación. Hai quen critica os cómicos, os titiriteiros por iso. Por manifestárense de máis. Pero eu non creo que ninguén se faga actriz para logo ir de protesto. Como tampouco que ninguén queira ser alcalde para logo guerrear cun cómico. O lugar feliz do teatro é o teatro. Coñezo poucos oficios onde a xente se implique tanto no seu mester. Arrisque tanto, no persoal e no artístico. Que en Galicia teñamos tanta xente que aposta a cabeza polo teatro é un milagre do spiritus ridens, do Espírito do Riso. Facerlle a vida imposíbel, pecharlle portas, empurrala ao protesto, iso si que é esfolar un país.
Hai cousas que non teñen perdón. E unha delas é arbitrariedade do poder contra o mester dos cómicos. Pretender derrogar pola vía do feito o dereito ao riso, que é tamén a liberdade da crítica, da burla, de poñer patas arriba. Hai moitas clases de teatro, como de literatura, mais a arte ou é insubmisa e ceibe ou non é. É parte da obriga dun político demócrata, dun liberal, etcétera, é favorecer ese espazo de liberdade como un hábitat onde respirar.
Contaba Darío Fo que na Italia dominada pola censura de Andreotti “todo se facía a medias, mesmo o striptease”. E estaremos nesas? Prohibir o riso, instaurar a tristura. Facer emigrar os trasnos meniñeiros, e ese o futuro que se pretende?
.

Pdta : 

Un alcalde de alto riesgo

.
Gerardo Conde Roa (Padrón, 1959) venció en las urnas los recelos que su estilo de hacer política, un tanto desaforado y no siempre acorde con la disciplina de partido, despertaba en la dirección del PPdeG. Concejal ya en 1983, luego diputado autonómico y nacional, en el 2007, después de diez años apartado de la política, se quedó en un tris de ganar la alcaldía y eso lo blindó para volver a optar, y conseguirlo, en el 2011. Acabó así con casi treinta años de gobiernos socialistas y bipartitos en Santiago. Sin embargo, en el PPdeG ya se sabía que Conde Roa era, cuando menos, un alcalde anómalo.
En Galicia hay ejemplos notables para afirmar que la combinación alcalde o concejal y promotor inmobiliario es de alto riesgo, y Conde Roa ha demostrado no ser una excepción. Entró en mal momento en el negocio del ladrillo, con la burbuja a punto de estallar. Durante su distanciamiento de la política se aventuró a construir vivienda protegida con su empresa Geslander Proyectos de Edificación no solo en Santiago, también en Lalín, Parla o Daimiel. Los problemas de sus promociones trascendieron en el 2008, cuando Geslander apareció con reiteración en las listas de morosos por impago de tasas e impuestos municipales, ya fuera en ayuntamientos gobernados por el PSOE o por el PP, y luego en las de la Seguridad Social y de la Agencia Tributaria.
El fracaso empresarial de Conde Roa profundizó hasta límites desconocidos -es una incógnita el detalle actual de las deudas de Geslander- los graves problemas económicos que ya sufría tras la separación de su esposa, ya que perdió la práctica totalidad de su patrimonio personal. De ahí, y no de sus posteriores problemas con el fisco, proviene el embargo de su sueldo de concejal, ahora de alcalde. De esta asignación apenas dispone de una cantidad suficiente para pagar su actual piso de alquiler y poco más. De 3.300 euros, le quedan 900. «Lo mío es muy sencillo, no tengo ni coche, se lo traspasé todo a mi mujer a raíz de mi separación», declaró a principios del 2008, cuando el Concello compostelano creó el registro de bienes de los concejales y en medio de la polémica por el impago de 7.314 euros del IBI de una promoción de Geslander en esta ciudad.
Insolvencia
Conde Roa aguantó la presión y tiró para adelante con la certeza de que podría solucionar sus problemas de insolvencia. Del incumplimiento de sus obligaciones con Hacienda que dieron lugar a la reciente querella de la Fiscalía por presunto delito fiscal, Conde Roa fue notificado en mayo del 2011, poco antes de su victoria electoral. No informó a la dirección del PPdeG, que la semana pasada confesó extraoficialmente su sorpresa y su enfado por el presunto delito.
En sus nueve meses de gobierno, Gerardo Conde ha puesto especial empeño en desmontar las estructuras de gestión del Concello creadas por su antecesor, Sánchez Bugallo. Destituyó a toda la cúpula técnica de Urbanismo argumentando falta de confianza y eliminó la empresa municipal de vivienda y suelo. La oposición socialista, que pide la paralización de todas las actuaciones urbanísticas, puso la lupa desde el primer momento sobre las decisiones de Conde Roa en esta materia, conocedora no solo de los antecedentes, sino de los vínculos actuales del regidor con conocidos promotores de la ciudad. Mientras el alcalde se arroga atributos taurinos para «coger el toro por los cuernos», la oposición advierte: «Su gestión está bajo sospecha».

Si el maestro lo dice .....


Pensamiento cientifico I



Plan Eternidad

La Iglesia católica es, en la práctica, es una gran empresa privada asegurada por la financiación pública y con privilegios fiscales

Acostumbrados como estábamos a un Apocalipsis por día en la época en que en España gobernaba el Ángel Malo, y sembraba el terror su temible ministra de Igualdad, es de celebrar el nuevo espíritu jovial y emprendedor de la Iglesia católica. Cuando la Iglesia española se destensa, cuando monseñor Rouco no está eternamente enojado, cuando repica con alegría la sintonía de la Cope, hasta la cartografía se relaja y España parece el auténtico e increíble escenario de Españoles por el mundo. Más importante que cualquier medida del Gobierno, es que la principal empresa espiritual de España lance un plan de empleo hacia la eternidad: “No te prometo un gran sueldo; te prometo un trabajo fijo”. En mi bar preferido, por vez primera la peña ha escuchado con cierta devoción al portavoz episcopal. En el concordato de 1953, el Estado español ya reconocía a la Iglesia la condición de “sociedad perfecta”. Y Franco firmaba con esta declaración a Pío XII: “Postrado ante Su Santidad, besa humildemente vuestra sandalia el más sumiso de vuestros hijos”. Todo el mundo tiene su momento de humor. El caso es que la Iglesia no es una sociedad más, y no sólo por su naturaleza religiosa. Es la más antigua y experimentada empresa. La que fue “gran señora feudal” continúa a ser la mayor propietaria de patrimonio catastral. En la actual depresión, hay paganos, incluso cristianos, que critican la exención tributaria de la Iglesia, al tiempo que recibe miles de millones (10.000, el pasado año) en transferencias del Estado. ¿Cómo definir este estatus? En la práctica, es una gran empresa privada asegurada por la financiación pública y con privilegios fiscales. La bicha de la Iglesia fue el liberalismo. Ahora ha conseguido colocarse, como quien dice, encima del pastel. ¿Para qué cambiar esa “sociedad perfecta”? Lo expresó con respetuosa ironía un paisano peregrino maravillado por las pompas del Vaticano: “¡Y pensar que empezamos con un pesebre!”.